Αγαπημένε μου Άη Βασίλη
Και το 2009 προσπάθησα να είμαι καλό παιδί και νομίζω πως τα κατάφερα. Δεν έκανα φασαρία και δεν γκρίνιαξα παρά τις δυσκολίες. Όλη κι όλη η αντίδραση μου ήταν κάθε Τρίτη βράδυ που έβλεπα Λαζόπουλο, που γελοιοποιούσα το σύστημα και τους άρχοντές του μαζί με το Λάκη, εκτονώνοντας όμως έτσι, προς όφελος της σταθερότητος του συστήματος τελικά, όλη την πίεση και την οργή που είχε συσσωρευθεί μέσα μου. Άντε και καμιά γκρίνια σε καμιά ψευτοπορεία ή μπροστά σε κάνα μικρόφωνο περιπλανώμενου ρεπόρτερ αλλά μέχρις εκεί. Ανώδυνα κι ακίνδυνα για τις άδικα διαμορφωμένες κοινωνικές ισορροπίες.
Ποτέ δεν χάλασα χατήρι στους Μπαμπάδες του έθνους. Πλήρωσα αυξημένους φόρους, όπου δεν μπορούσα κρυφτώ και να τους αποφύγω, πλήρωσα αυξημένες ασφαλιστικές δαπάνες, όπου δεν μπορούσα να τις γλιτώσω, έβαλα στη δούλεψή μου λαθρομετανάστες που άλλες φορές τους συχαίνομαι κι άλλες τους εκτιμώ επειδή δουλεύουν σχεδόν τζάμπα, έγλυψα για κάνα ρουσφετάκι, χειροκρότησα επίδοξους μεσσίες. Γενικώς έκανα καλές και κακές πράξεις, όλες αποτέλεσμα του συστήματος στο οποίο συμμετέχω κι ενέχομαι, στο βαθμό που μου αναλογεί.
Να μην ξεχάσω το σημαντικότερο, ότι ψήφισα κιόλας, χωρίς να χαλάσω χατήρι και στους θετούς Μπαμπάδες του εξωτερικού. Και εξέλεξα τον πιο αρεστό, τον νέο εκλεκτό του συστήματος. Αυτόν που μαζί με το επιτελείο του με μάγεψαν προεκλογικά και ξεκίνησαν δειλά δειλά να με προδίδουν, όπως αναμενόταν, μετεκλογικά.
Για φέτος, αγαπημένε μου Αη Βασίλη, πρώτη φορά δεν σου ζητάω νέο δώρο. Άλλωστε δε νομίζω να καταφέρεις να έρθεις φέτος. Με τόσο υψηλά τέλη κυκλοφορίας, το έλκηθρο κι οι τάρανδοι έχουν γίνει ασύμφοροι και σίγουρα θα έχεις καταθέσει πινακίδες. Φέτος λοιπόν θέλω απλά να μην μου πάρεις πίσω το παλιό, το καθιερωμένο δώρο χριστουγέννων, τον 13ο μισθό, γιατί κάτι τέτοιο ακούγεται και με τρομάζει.
Επίσης φέτος, στην κάλτσα που έχω κρεμάσει στο τζάκι, απλά θέλω να βρω ένα γράμμα σου που να μου εξηγείς σε ποιούς και γιατί χρωστάω τα ρημάδια 300 δισεκατομμύρια του δημοσίου χρέους. ‘Εχω την υποψία πως δεν χρωστάω στον Γερμανό αγρότη ούτε στον Δανό εργάτη ούτε στον Ολλανδό οικοδόμο. Γιατί αν χρωστάω σε αυτόν καλέ μου Άη Βασίλη, σ’ αυτόν που εργάζεται σκληρά,μοχθεί για το μεροκάματο καθημερινά και μου δίνει απλόχερα ένα μέρος αυτού, τότε να πληρώσω και με το παραπάνω και να μου κοπεί το χέρι αν ξαναεκμεταλλευτώ τον ξένο κόπο για τη δική μου καλοπέραση.
Νομίζω όμως πως χρωστάω στον υπερδιεθνή τραπεζίτη, αυτόν που είχε την τύχη να αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία κι επομένως στη μηχανή που κόβει το χρήμα και που το παράγει πατώντας ένα πλήκτρο στον υπολογιστή του διεθνούς νομισματικού συστήματος. Αυτό το πάτημα του πλήκτρου που υποθηκεύει προς όφελος των ελαχίστων, το μέλλον της παραγωγικής αλυσίδας λαών ολόκληρων. Αυτόν που σε κλάσματα δευτερολέπτου δεσμεύει τον παγκόσμιο πραγματικό πλούτο και τον «δανείζει» πίσω σε αυτούς που πραγματικά τον παράγουν με την υπόσχεση ότι θα του τον επιστρέψουν «αυγατισμένο». Κι όλα αυτά επειδή ηλιθιωδώς έχουμε αποδεχτεί ως αντιπροσωπευτικό του πλούτου μας, το νόμισμά που αυτοί σκαρφίστηκαν και διαχειρίζονται.
Ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό; Σύμφωνα με τον τραπεζικό νόμο, το νόμο της ελεύθερης αγοράς, χρωστάω. Σύμφωνα με τον ηθικό άγραφο νόμο, μου χρωστάνε, τουλάχιστον εμένα του μέσου Έλληνα ή του οποιασδήποτε εθνικότητας πολίτη αυτού του πλανήτη, που δίνω τον δύσκολο αγώνα της επιβίωσης καθημερινώς, δουλεύοντας σκληρά και τίμια.
Μου χρωστάνε μόνιμη και ασφαλή εργασία, παιδεία, υγεία, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, ειρήνη.
Κι απαιτώ όσο εύκολα και με το πάτημα ενός κουμπιού γεννιόνται εκ του μηδενός δισεκατομμύρια , άλλο τόσο εύκολα, γρήγορα κι ανώδυνα ένα άλλο κουμπί να σβήσει και τα χρέη μου.
Αυτά τα λίγα Άη Βασίλη μου...και καλές γιορτές!
Ο μικρομεσαίος Ελληνάκος σου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου