Εδώ και χρόνια η Ελλάδα μας έχει γίνει… το(ξι)κομανής. Ζει κι αναπνέει για την επόμενη δανειακή δόση της, για την επόμενη ένεση ρευστού που θα παρατείνει για λίγο ακόμα την παραίσθηση της ευρωπαϊκής σύγκλισης, την παραμύθα του εκσυγχρονισμού και της ισόρροπης ανάπτυξης .
Σαν όλα τα πρεζάκια, η Ελλαδίτσα μας κατάντησε να ζητιανεύει στην πλατεία ομονοίας των απανταχού κερδοσκόπων για λίγα γραμμάρια του ευρώ. Έτοιμη να παραχωρήσει τα πάντα για λίγα γλυκά τρυπήματα ακόμα. Γνωρίζοντας πως κάθε δόση, την σπρώχνει ακόμα περισσότερο στο βούρκο της κοινωνικής και εθνικής παράνοιας. Κάθε νέο άγγιγμα της ευρωσύριγγας στις φλέβες της , ανοίγει νέες επώδυνες τρύπες στο σώμα της, χωρίς να κλείνει καμία από τις παλιές, που δυστυχώς έχουν κακοφορμίσει από καιρό.
Ποιος έσπρωξε την χώρα στα ναρκοδανεικά; Ποιος την εξώθησε ακόμα και στην εκπόρνευση προκειμένου να μην ξεμείνει από ευρωσκόνη; Πως γίνονται πάντα αυτά τα πράγματα ρε φίλε; Οικογένεια, κακές παρέες, ερωτικές απογοητεύσεις,life style, αδυναμία προσωπικότητος, βαποράκια, πρεζέμποροι…
Μας χάλασαν οι κακές παρέες. Εμπιστευτήκαμε Ευρωπαίους κι Αμερικανούς εταίρους, που μας πασάρανε το μαλακό ναρκωτικό του Μάαστριχτ, για να μας χαλαρώσουν και να μας εθίσουν. Και πάνω στη γλυκιά μαστούρα, τους παραδοθήκαμε . Επιτρέψαμε να διαρραγεί ανεπανόρθωτα ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Δώσαμε επιδοτήσεις σε εργοστάσια να φύγουν στη Βουλγαρία, σε αγρότες για να μην παράγουν, να αποσυρθούν απ’ το χωράφι, ωθήσαμε το σύνολο της νεολαίας στο κυνήγι της καριέρας του αποκομμένου από την παραγωγική αλυσίδα χαρτογιακά. Παρήγαμε γενιές παρά-μορφωμένων-εξειδικευμένων, πιστών υποχείριων είτε των πολυεθνικών αφεντικών τους είτε των ντόπιων πολιτικών που τους διόριζαν .
Αντικαταστήσαμε την πρωτογενή, την ουσιαστική παραγωγή με την παροχή άυλων υπηρεσιών. Πλήρως υποταγμένοι στις κοινοτικές οδηγίες, διαλύσαμε ότι μέχρι τότε υπήρξε συγκριτικό πλεονέκτημα της οικονομίας μας έναντι άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.
Κι ύστερα ήρθε και το ευρώ, η ε(υ)ρωτική μας απογοήτευση . Ερωτευθήκαμε το ισχυρό νόμισμα που μας πάσαρε η ελαιόφυτη ποντικομαμή Σημίτης. Δεν προβληματιστήκαμε στιγμή για το πώς η μικρή Ελλάδα θα είχε ισχυρότερο νόμισμα από κολοσσιαίες οικονομίες, όπως της Αμερικής, της Ιαπωνίας κλπ. Που πας ρε κακομοίρη Έλληνα ; Πως υποκύπτεις έτσι στα συλικονάτα στήθη της ευρωτσούλας; Αντί να κάτσεις στην πιστή σου δραχμούλα, σ’ αυτήν που σαν μέση Ελληνίδα σύζυγος ανεχόταν τα παραστρατήματά σου , σου επέτρεπε να την υποτιμάς κατά το δοκούν , έλυνες τελοσπάντων τις διαφορές σου μαζί της εντός συνόρων, πήγες κι έμπλέξες με πρωταγωνίστρια στα Μουλέν Ρουζ; Πάρε δόση να συνέλθεις τώρα!
Αλλά βέβαια ήταν και Life style να υπερδανείζεσαι. Αφού όλες οι μοντέρνες οικονομίες έτσι το κάνουν, ντε. Αναπτύσσονται πάνω σε μια φούσκα επιτοκίων, χρήματος ασύνδετου με την παραγωγή πλούτου , πάνω στην αφαίμαξη των εργαζομένων και στον συγκεντρωτισμό του πλούτου στους τραπεζίτες και την άρχουσα αστική τάξη. Κι αυτή η νοοτροπία διαπέρασε και τον λαό ο οποίος εθίστηκε στο δανεικό χρήμα και στον εύκολο πρόσκαιρο πλουτισμό, δυναμώνοντας τη καταναλωτική του μανία, αδυνατίζοντας παράλληλα την προσωπικότητά και τις αντιστάσεις του. Μάθαμε όλοι μας να ζούμε τη ζωή μας σε δόσεις, αδιαφορώντας αν για κάθε δόση υποθηκεύαμε εργασιακά μας δικαιώματα, εθνικά μας συμφέροντα, προσωπικές ελευθερίες !
Ένας τόσο αλλοτριωμένος λαός, εύκολα γίνεται έρμαιο στα χέρια των πρεζεμπόρων πολιτικών, εκλεγμένων λόγω πελατειακής σχέσης και των κινούντων τα νήματα του διεθνούς χρεωστικού καρτέλ απανταχού κεφαλαιούχων. Η σημερινή λοιπόν κατάληξη της χώρας, στριμογμένης σε μια γωνιά να χτυπιέται απ’ τα στερητικό σύνδρομο , ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη.
Λίγο πριν το θάνατο, όμως, πάντα η οικογένεια είναι αυτή που μαζεύεται να συμπαρασταθεί στον μελλοθάνατο. Κι εμείς ο λαός , ως οικογένεια της Ελλάδας,αν και συνυπεύθυνοι για την κατάντια της, ήρθε η ώρα μας κι αγανακτήσαμε! Και βγήκαμε επιτέλους στις πλατείες. Μαζικά, ακομμάτιστα, αμεσοδημοκρατικά, γεμάτοι θυμό μα κι ελπίδα. Με τι στόχο όμως; Τον έχουμε ακριβώς προσδιορίσει;
Θέλουμε ή δεν θέλουμε να θεραπεύσουμε την εξάρτηση της χώρας από το τραπεζικό σύστημα και τη διεθνή κερδοσκοπία; Θέλουμε πλήρη αποτοξίνωση ή απλά να πέσουμε στα υποκατάστατα και να καταπραϋνουμε πρόσκαιρα τους πόνους, μέχρι να ξανανιώσουμε στέρηση ; Έχουμε συνειδητοποιήσει την ταξικότητά μας και την τοξικότητα του καπιταλιστικού εχθρού που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε; Ξεκινάμε όλοι από την ίδια ιδεολογική αφετηρία; Ή απλώς κάποιοι θέλουμε τη συνέχιση του ίδιου ακριβώς συστήματος με αλλαγή μόνο προσώπων στο πολιτικό σκηνικό; Ή μήπως – Θεος φοιλάξοι- θέλουμε να διοικούμαστε από διορισμένους μάνατζερς που, με το πρόσχημα της αυθεντίας, κανείς τους δεν θα ζητήσει την ψήφο μας ή θα ρωτήσει τη γνώμη μας; Ή μήπως σε άλλους μας φταίει ο κακός λαθρομετανάστης , ο αδέσποτος άνθρωπος; Μήπως να κλωτσάμε τις γάτες και να κάνουμε πογκρόμ σε κάδους για να μειώσουμε τη ανεργία στη χώρα; Μήπως να χωριστούμε σε γαύρους και βάζελους και να κάνουμε εκκαθαρίσεις στα γήπεδα; Έχουμε τελικά οργανωμένο σχέδιο σωτηρίας ως αγανακτισμένος λαός ;
Ακόμα το κίνημα των αγανακτισμένων είναι στο ξεκίνημά του. Και πρόκειται σίγουρα για θετικό ξεκίνημα που γεννά προσδοκίες σε όλους μας. Όσο πιο γρήγορα όμως το συνειδητοποιήσουμε, τόσο το καλύτερο: η καλύτερη λύση είναι η πλήρης ανατροπή του σημερινού συστήματος και η μετάβαση σε μια οικονομία που ο λαός θα διαχειρίζεται τα πλουτοπαραγωγικά μέσα για την ικανοποίηση των αναγκών του και όχι για τα κέρδη των ολίγων.
Η ώρα που θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με την Ιστορία πλησιάζει. Ας ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στους δυνάστες μας με σύνθημα κι απαίτησή μας :
«Όλα για όλους» …. Μην ξεθυμάνει η αγανάκτησή μας και καταλήξουμε σαν τρεκλίζοντα πρεζάκια να ικετεύσουμε ξανά τον δανειστή μας: «Φιλαράκι, μήπως έχεις ένα κατοστάρικο;»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου